بیست و یک سال گذشت....

 بیا که پردهٔ گلریز هفت خانه چشم

 کشیده‌ایم به تحریر کارگاه خیال

بیست و یک سال گذشت.......

در مسیری که برای رسیدن به آرزوهایتان طی می کنید، به شخص جدیدی بدل می شویدشخص جدید به آرزوهای آدم قبلی میرسد.(هادی پاکزاد) این جمله بالا خیلی فکرم را مشغول کرد.بارها پیش آمده بود که چیزی را با تمام وجود خواسته بودم وبرای رسیدن باآن شاید سالها وقت وانرژی و اعصاب و توان وروانم را خرج کرده بودم اما در لحظه رسیدن،سخت مایوس شده بودم.اوایل نمیدانستم چرا واز خودم بدم میآمد بعدها که عمیق تر شدم می پنداشتم که سختی راه سبب این حال میشود.بعدترها به این نتیجه رسیده بودم که آدم عاشق رسیدن به یک چیز میشود نه خودآن چیز به همین دلیل مسیر را با همه سختی تحمل میکند ودر مقصد که پروسه رسیدن تمام شده است،میل انسان بیست و یک سال گذشت.......

امروز (یکم شهریور)درست بیست و یک سال از  مهمترین روز زندگیم میگذرد.21 سال پیش در چنین روزی من و همسرعزیزم زندگی مشترکمان را آغاز کردیم.در طول این سالها  چه بسیار فراز و نشیب ها را تجربه کردیم.چه بسیار روزهای خوش و روزهای سخت را گذراندیم.اما هیچ وقت  به اندازه امروز احساس خوشبختی نکرده ام.به نظر من ازدواج ،پیونددوفرد، دو جسم یا دو خانواده یا دو طایفه نیست.ازدواج پیوند دو روح است بر روی بدن زندگی. یک مرد ایده آل های بسیاری دارد که میخواهد در همسرش آنها رابیابد.بعضی ها به دنبال یک معشوق هستند بعضیها به دنبال یک شریک غم و شادی بعضیها خصوصیات مادر و یا خواهری که برایشان عزیز است در همسرشان جستجو می بیست و یک سال گذشت.......